روانپزشکی و روانشناسی حرفه های هستند که با یکدیگر تعامل دارند. روانپزشکان و روانشناسان – متخصصان بهداشت روان هستند. حوزه تخصص آنها ذهن است – و نحوه تأثیرگذاری بر رفتار فرد می باشد. آنها اغلب برای پیشگیری ، تشخیص و درمان بیماری های روانی با یکدیگر کار می کنند. و هر دو متعهد هستند كه به افراد كمك كنند تا از نظر ذهنی خوب باشند
اما بین روانپزشکی و روانشناسی تفاوت هایی وجود دارد. و گاهی اوقات افراد این دو را به غلط برداشت می کنند ، به خصوص هنگامی که به دنبال کمک هستند. روانپزشکان و روانشناسان برای اینکه مسائل را حتی گیج کننده تر کنیم ، تنها متخصصان بهداشت روان نیستند که بتوانید از بین آنها انتخاب کنید. .
مسائل مربوط به سلامت روان ، به ویژه اگر مزمن هستند (مداوم یا مکرر) ، می توانند ناتوان کننده باشند. بدن شما می تواند به طور جسمی به افسردگی یا اضطراب پاسخ دهد ، همانند بیماریهای جسمی. و بعضی اوقات ، مشکلات روحی در واقع می تواند ناشی از یک وضعیت جسمی باشد. بنابراین اولین کسی که فکر می کند مشکل روانی دارید ، پزشک مراقبت های اولیه شما است.
پزشک درمورد علائم شما که مدت طولانی است آنها را تجربه می کنید ، و اینکه آیا آنها ثابت هستند یا می آیند و می روند ، سؤال خواهد کرد. پزشک معالج مشکلات جسمی که می تواند باعث علائم شما شود را بررسی می کند و به شما کمک می کند تصمیم بگیرید که به کدام یک از این متخصصان مربوطه راهنایی بگیرید..
متخصصان بهداشت روان
پزشک شما ممکن است شما را به هر یک از متخصصان بهداشت روان زیر معرفی کند:
روانپزشک روانپزشک یک پزشک پزشکی (M.D. یا D.O.) است که در پیشگیری ، تشخیص و معالجه بیماری روانی تخصص دارد. آموزش روانپزشک با چهار سال دانشکده پزشکی شروع می شود و پس از آن یک دوره کارآموزی یک ساله و حداقل سه سال آموزش تخصصی به عنوان ساکن روانپزشکی دنبال می شود. روانپزشک برای تمایز مشکلات سلامت روان از سایر شرایط اساسی پزشکی که ممکن است با علائم روانپزشکی ارائه شود ، آموزش دیده است. آنها همچنین اثرات بیماری روانی را بر سایر شرایط جسمی (مانند مشکلات قلب یا فشار خون بالا) ، و تأثیر داروها بر روی بدن (مانند وزن ، قند خون ، فشار خون ، خواب ، خواب و کلیه یا کبد) نظارت می کنند. عملکرد)
به عنوان پزشک ، روانپزشک مجاز به نوشتن نسخه است. بسیاری از اختلالات روانی – مانند افسردگی ، اضطراب ، ADHD یا اختلال دو قطبی – با داروهای خاص قابل درمان هستند. اگر با روانپزشک کار می کنید ، ممکن است بسیاری از درمانها بر روی مدیریت دارو متمرکز شود. گاهی اوقات دارو به تنهایی برای درمان بیماری روانی کافی است. بعضی اوقات ترکیبی از دارو و روان درمانی یا مشاوره لازم است. در این صورت ، روانپزشک ممکن است روان درمانی را ارائه دهد ، یا روانپزشک ممکن است شما را به مشاور یا نوع دیگری از متخصصان بهداشت روان ارجاع دهد.
روانشناس ی بالینی حرفه ای واجد شرایط هستند که قادر به ارائه خدمات مستقیم هستند به کسانی که در مسائل ذهنی یا رفتاری نیاز به مشاوره و کمک دارند. آنها می توانند بیماری های روانی را تشخیص بدهند ، برنامه های درمانی ایجاد می کنند و روان درمانی می کنند.روانشناسان بالینی از نظر تخصص با سایر روانشناسان تفاوت دارند. در حالی که برخی روانشناسان بالینی انواع اختلالات و رفتارهای روانی را درمان می کنند ، برخی دیگر تصمیم میگیرند یک اختلال خاص را مورد توجه قرار دهند.
توجه به این نکته مهم است که روانشناسان بالینی معمولا دارو تجویز نمی کنند و تنها روانپزشکان هستند که قادر به تجویز داروهای روانپزشکی هستند.
یک روانشناس بالینی به بیماران خود کمک می کند تا مسائل روانی ، عاطفی یا رفتاری خود را شناسایی کند و سپس با تعیین اهداف و برنامه عملی به مشتری کمک کند تا در دستیابی به پیشرفت های فردی ، اجتماعی ، آموزشی و حرفه ای به آنها کمک کند.
روانشناس بالینی باید برنامه های درمانی خود رامتناسب با هر بیمار اختصاص دهند ، زیرا افراد مختلف مشکلات مختلفی دارند و به بهترین شکل باید به آنها پاسخ داد.
به منظور ایجاد روشهای معتبر و قابل اعتماد برای سنجش چگونگی عملکرد درمانی ومداخلات خاص ، تحقیقات ارزیابی در روانشناسی بالینی درگیر است. بنابراین بخش بزرگی از کار روانشناس بالینی شامل ارزیابی ها و تدوین تست های معتبر و قابل اعتماد است.
ارزیابی ها با مصاحبه با افراد ، مشاهده سوابق پزشکی و انجام مشاهدات بالینی می تواند انجام شود . تست می تواند در قالب تست های هوش و دستیابی ، تست های فنی و حرفه ای و سایر تست هایی که برای اندازه گیری استعداد و سطح مهارت طراحی شده اند انجام شود.(1)
1. https://hearnet.org.au/hearing-loss/types-of-hearing-loss.
